χήτη

η, Ν

χαίτη.

[ΕΤΥΜΟΛ. Νεώτερος τ. τής χαίτη, σχηματισμένος με παρετυμολογική επίδραση τού επιθ. χυτή, θηλ. τού χυτός (πρβλ. τη χρήση τού επιθ. χυτός, για μαλλιά που κυματίζουν ελεύθερα στους ώμους)].